Zapraszam do zapoznania się z nagraniem książki:

Urynoterapia

P. Giennadij Małachow, wyd. ABA

(fragment)

Dobowa ilość azoyu wydalanego z moczem waha się od 3,6 (przy diecie ubogiej w białko) do 17 gramów i więcej (przy diecie zawierającej dużo białka). Ze względu na to, że nasz organizm może wykorzystywać wydalany azot (dokonywać jego resyntezy), przy wewnętrznym i zewnętrznym stosowaniu moczu norma białka w pożywieniu może zostać znacznie zmniejszona bez żadnego uszczerbku dla organizmu.

Ten właśnie mechanizm wprawili w działanie starożytni jogini, a także niektóre plemiona po to, aby przetrwać w ekstremalnych warunkach. Jeżeli człowiek używa do picia własnego moczu 2-3 razy dziennie po 100-200 gramów, konieczność spożywania białek (zwłaszcza zwierzęcych) praktycznie znika.
Główne składniki azotowe moczu są następujące; mocznik, kwas moczowy, zasady purynowe, aminokwasy, amoniak, kreatyna.
Zasadnicza część azotu wydalana jest z organizmu wraz z moczem: 80-90%. W ciągu doby wydalane jest z moczem średnio około 30 gramów mocznika. Mocznik ma naturalne właściwości diuretyczne, tj. usuwa z organizmu nadmiar wody, dlatego można go stosować jako środek moczopędny. Wzmaga aktywność enzymów proteolitycznych, które wydzielane są do przewodu pokarmowego i przyczyniają się do trawienia pokarmów. Teraz staje się dla nas jasna wypowiedź lekarzy Ajurwedy o pobudzeniu apetytu po wypiciu moczu.
Mocznik ma wspaniałe działanie przeciwnowotworowe. Po raz pierwszy zastosował mocznik do leczenia guzów A. Kaczugin. W biologicznym laboratorium doświadczalnym Akademii Nauk Medycznych ZSRR kandydat nauk medycznych G. Bielikow z powodzeniem potwierdził przeciwnowotworowe, przeciwwirusowe i przeciwdrobnoustrojowe działanie preparatu na podstawie mocznika - semikarbazydu. Lekarze praktycy przekonali się w rzeczywistości, jak szybko poprawia się przy stosowaniu tego leku stan zdrowia nawet beznadziejnie chorych. Przeprowadzone badania wy kazały, że w zdrowym organizmie ludzkim zawartość nitromocznika jest zazwyczaj - w normie, lecz jest go za mało w organizmie zaatakowanym przez nowotwór. A. Kaczugin zaproponował sztuczne podwyższenie poziomu nitromocznika w organizmie za pomocą semikarbazydu i osiągnął wyraźny efekt przeciwnowotworowy.
John Armstrong poszedł (nieświadomie) inną drogą - zalecał wykorzystywanie całej dziennej porcji moczu do picia oraz masowania ciała. Stąd właśnie tak zdumiewające rezultaty leczenia chorych na raka za pomocą moczu. Czy rozumiecie ten mechanizm? Stosowanie (wewnętrzne i zewnętrzne) własnego moczu w efekcie okazało się o wiele skuteczniejsze niż sztuczne preparaty. Stąd właśnie liczne przypadki wyleczenia chorych na raka za pomocą moczu, opisane w książce "Woda żywa", chociaż sam mechanizm działania moczu był Armstrongowi nieznany. Doświadczenie autora, reakcje czytelników potwierdzają fakt, że mocz jest potężnym środkiem przeciwnowotworowym, który dała nam sama Natura.
W ciągu doby zdrowy człowiek wydala z moczem około 1,1 grama wolnych aminokwasów. Do tego 2,2 grama aminokwasów wydalane jest w postaci związanej. Zwiększoną zawartość aminokwasów w moczu obserwuje się przy niedoborze białkowym, przy wzmożonym rozpadzie tkanek, gorączce, oparzeniach, zatruciu oraz przy zaburzeniu czynności wątroby. Praktyka ludowa wykazała: aby zapobiec utracie tych najcenniejszych dla organizmu substancji, należy je w porę wprowadzać ponownie. Stosowanie własnego moczu wewnętrznie i zewnętrznie pozwala przy tych stanach uniknąć niepożądanych strat i szybko reguluje funkcje organizmu, Pamiętajmy, że do produkcji aminokwasów z produktów żywnościowych potrzeba olbrzymiej ilości energii. Chory, osłabiony organizm nie jest w stanie jej dostarczyć. Dlatego przyjmowanie pożywienia nie działa na korzyść, a jedynie pogarsza stan chorego. Przeciwnie, przyjmowanie moczu zawierającego wszystkie rozłożone substancje nie wymaga żadnej energii, aminokwasy są już zrównoważone. Skoro zaś nie ma strat energii, organizm człowieka szybko się regeneruje.
Z grupy bezazotowych substancji organicznych wydalanych wraz z moczem omówimy tylko estry kwasu siarkowego. Estry kwasu siarkowego, podobnie jak olejki eteryczne, posiadają wyraźne właściwości rozpuszczające. W moczu zwierząt roślinożernych jest więcej estrów kwasu siarkowego niż u zwierząt mięsożernych. Dlatego też mocz zwierząt roślinożernych posiada o wiele większą zdolność rozpuszczania kamieni. Właściwość tę dostrzegli starożytni uzdrowiciele: "Mocz dzika. Jeżeli się go wypije, to rozpuści i rozkruszy kamienie, które znajdują się w pęcherzu moczowym. Sprawdzone.
Mocz ośli. Mówi się, że kto go wypije, pozbędzie się choroby nerek". Jeżeli człowiek odżywia się głównie świeżymi produktami pochodzenia roślinnego, to jego mocz będzie rozpuszczać rozmaite kamienie lepiej niż mocz amatora mięsa.